آتشگاه باکو

معرفی آتشگاه باکو

آتشگاه باکو بدون شک یکی از دیدنی ترین مکان‌‌هایی است که حین سفر به پایتخت آذربایجان باید از آن دیدن کنید. آتشگاه باکو ساختمانی شبیه به قلعه بوده و محل قرارگیری آن منطقه سوراخانی شهر باکو است. این محل در واقع متشکل از مجتمعی پنج گانه است و یک حیات در آن وجود دارد. این حیات به وسیله خانه‌‌‌های روحانیان زرتشتی احاطه شده است. به طور دقیق این مکان در 30 کیلومتری شهر باکو و در بخش جنوب شرقی شبه جزیره‌ آبشرون و حومه‌ شهر سوراخانی قرار گرفته است.

در میانه حیاط یک محراب دیده می‌شود که ساخت آن به قرن 17 الی 18 میلادی برمی‌گردد. متاسفانه این محل در سال 1883 و هنگامی که تاسیسات نفت و گاز طبیعی در کناره‌‌های آن تاسیس شدبه شکلی متروکه درآمد. زمان گذشت، تا وقتی که در سال 1975 محل تبدیل به موزه‌ای محبوب شد، به طوری که سالیانه نزدیک به 15 هزار گردشگر از آن دیدن می‌کنند. آتشگاه باکو در سال 1998 نامزد قرارگیری در فهرست میراث جهانی یونسکو شد.

ریشه آتشگاه باکو

اگرچه کلمه آتشگاه در اصل ریشه‌ای فارسی دارد، اما در زبان آذری نیز به کار برده می‌شود. آتشگاه باکو بر فراز یک میدان گازی بنا شده است، به همین دلیل از همان ابتدای به وجود آمدن آن، گاز از درون هفت دریچه طبیعی به بیرون می‌آمد. به این ترتیب آتش به صورتی کاملا طبیعی ایجاد می‌شد. اما امروز دیگری خبری از این منابع بکر در آتشگاه باکو نیست و تنها به منظور جذب گردشگر به دیدن سازه‌‌های موجود در منطقه، از شهر باکو به آنجا گازکشی شده است.

آتشگاه باکو همانند هر آتشگاه دیگری مکانی به منظور عبادت روحانیان دین زرتشت به شمار می‌آمده است. در آن یک محراب آتش وجود داشته و در اطراف دیگر ساختمانی بزرگ ایجاد نشده است. شهری که آتشگاه باکو در آن واقع شده است سوراخانی نام دارد. نکته جالب این که این لغت نیز ریشه‌ای فارسی دارد.

تاریخچه آتشگاه باکو

این آتشگاه درون منطقه‌ شهرستان آبشوران واقع شده است. دلیل شهرت این منطقه به بیرون تراوش کردن نفت از زمین به صورت طبیعی و برافروخته شدن آتش در ادامه این اتفاق است. برخی قدمت آن را بسیار قدیمی می‌دانند، به طوری که در زمان حمله اعراب به ایران توسط سربازهای عرب نابود شده است. در برخی منابع نیز اعلام شده قبل از بنا شدن آتشگاه باکو و در انتهای قرن هفدهم، مردم به خاطر وجود هفت سوراخ آتشین در این منطقه در آنجا به عبادت می‌پرداختند. آتش، هم در آیین زرتشت و هم در آیین هندو مقدس شناخته می‌شود، به همین دلیل هنوز به طور دقیق مشخص نیست این آتشگاه مربوط به پیروان کدام آیین بوده است.